‘Εγινε πολύς λόγος σήμερα για το κράτος της Ζυρίχης και τη δομή του. Αυτό που έχει σημασία στη σημερινή μας συζήτηση είναι ότι τα διαιρετικά στοιχεία και οι διαλυτικές ρυθμίσεις της Ζυρίχης οδήγησαν – με την βοήθεια των εδώ «προθύμων» – στην κατάρρευση του δικοινοτικού κράτους του 1960 και ουσιαστικά στην διχοτόμηση μετά την τουρκική εισβολή.
Ποια ήταν τα διαιρετικά στοιχεία;
(α) Διαχωρισμός του λαού σε δύο κοινότητες
(β) Στη βάση γλώσσας, θρησκείας και έθνους
(γ) Υιοθέτηση θεσμών διαχωριστικών όπως το 70-30 στη δημόσια υπηρεσία, Πρόεδρος-Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας , χωριστοί δήμοι κ.ά.
Το 1974 εν μέσω των οιμωγών και του κοπετού των θηριωδών της τουρκικής εισβολής, ξεκινήσαμε διαπραγματεύσεις με τους «Τουρκοκύπριους», υποτίθεται πρώτα για τα ανθρωπιστικά θέματα και αμέσως μετά για “λύση” του κυπριακού, προσφέροντας έτσι ανέλπιστα δώρα στην Τουρκία, η οποία και απέσειε με τον τρόπο αυτό τις ευθύνες της από την εισβολή , μιας και οι εμπλεκόμενοι στις διαπραγματεύσεις ήσαν «οι κοινότητες» και όχι η επιδρομική Τουρκία. .
Ενώ το πρόβλημα ήταν και είναι η εισβολή και η κατοχή, η εθνοκάθαρση και η γενοκτονία που επιχειρούσε η Τουρκία στην Κύπρο, ξεκινήσαμε διαπραγματεύσεις που διαιώνισαν έκτοτε την κατοχή, δημιούργησαν τετελεσμένα, νομιμοποίησαν το ψευδοκράτος, αποενοχοποιώντας σε τελική ανάλυση την Τουρκία.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αναδειχθεί και συγκεκριμενοποιηθεί όσα έχουμε δώσει στην Τουρκία προκειμένου να επιτύχει ένας διάλογος χωρίς νόημα και περιεχόμενο όπως και οι διαπραγματεύσεις με τα μίσθαρνα όργανα του τουρκικού στρατού και της Τουρκίας. Ενώ το πρόβλημα που προκάλεσαν στην Κύπρο οι συμφωνίες Ζυρίχης –Λονδίνου ήταν τα διαχωριστικά στοιχεία και διαιρετικές πρόνοιες του κυπριακού συντάγματος, η πλευρά μας έπεσε με τα μούτρα στην παγίδα, αποδεχόμενη περαιτέρω διαίρεση λαού και εδάφους : αποδοχή της «Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας» (ΔΔΟ) που σημαίνει διαίρεση του νησιού μας στο διηνεκές, αποδοχή των δύο κρατών, της αναβάθμισης του ψευδοκράτους σε συνομιλητή και συνιστόν κράτος και η υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο έτερο συνιστόν κράτος, η πολιτική ισότητα, η εκ περιτροπής προεδρία, η αριθμητική εξίσωση του 80% με το 20%, ο διαχωρισμός οικονομίας και θεσμών, η αποδοχή κυριαρχίας ως εκπηγάζουσας από τους “δύο λαούς” στην Κύπρο και η ομοφωνία ή τουλάχιστον η σύμφωνη ψήφος, προκειμένου να λαμβάνονται αποφάσεις και να λειτουργήσει το κράτος. Για αποχώρηση εποίκων και επιστροφή των προσφύγων, ούτε λόγος.
Η Τουρκία τι επιδίωκε και τι επιδιώκει στην Κύπρο.
(α) Κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αντικατάσταση της από δύο κράτη κοινοτικά – εθνικά κράτη
(β) Διαίρεση λαού, θεσμών και εδάφους
(γ) Η νομιμοποιήση -de jure- των όσων αυτή πέτυχε στρατιωτικώς -de facto- το 1974,
και μέσω αυτών ανάκτηση ή επανάκτηση της Κύπρου με τον έλεγχο και κατοχή των κατεχόμενων και την επικυριαρχία στο άλλο «συστατικό ή συνιστόν κράτος», δηλαδή τα ελεύθερα εδάφη της Δημοκρατίας.
Πώς θα το επιτύχει αυτό; Μέσω λύσης διαιρετικής, διχοτομικής, η οποία προορίζεται να αποτύχει να επιλύσει κατά τρόπο βιώσιμο και λειτουργικό το πρόβλημα που η ίδια προκάλεσε και συντηρεί, αλλά και να προκαλέσει κατάρρευση του όλου μορφώματος που θα συμφωνηθεί ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την απόλυτή του εξάρτηση από την Τουρκία και όχι μόνο, αφού όπου υπάρχει κενό εξουσίας και κυριαρχίας στην Κύπρο θα πρέπει κάποιος να αναζητεί όχι μόνο την Τουρκία, αλλά και την Βρετανία.
Συνεχίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια τον ανύπαρκτο ουσιαστικά, αλλά και ατέρμονα διάλογο με την Τουρκία που ποτέ δεν ήθελε λύση, διότι ακριβώς δεν έχει κανένα λόγο να επιδιώξει λύση: Κατέχει το βόρειο μέρος της πατρίδας μας, ελέγχει στρατιωτικά και γεωπολιτικά την Κύπρο και ασκεί ουσιαστικά επικυριαρχία στις ελεύθερες περιοχές (Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα με την επιδρομή στην ΑΟΖ και το «νόμο Ακκιντζί» που η Βουλή ψήφισε κατ’ απαίτηση της Τουρκίας).
Όλα αυτά τα χρόνια η Τουρκία μονιμοποίησε και εν πολλοίς νομιμοποίησε την κατοχή, κυρίως με την αποδοχή εκ μέρους μας της ύπαρξης του ψευδοκράτους ως του Τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους και την ανάδειξη του ως του συνομιλητή με το οποίο και θα εξεύρουμε λύση Δ.Δ.Ο μέσω «συνεταιρισμού συνιστώντων κρατών» και μάλιστα με πολιτική ισότητα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες προχωρούμε στην πενταμερή και διεκδικούμε αυτή να συνεχίσει από το «σημείο που αυτή έμεινε» στο Κραν Μοντάνα. Πού έμεινε όμως αυτή; Σε όλα όσα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αυθαιρέτως πρόσφερε στην Τουρκία σε μία προσπάθεια ικανοποίησης των τουρκικών απαιτήσεων προκειμένου να διασωθεί η θνησιγενής διαδικασία της πενταμερούς.
Και τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι:
(α) Γιατί να πετύχει αυτή την φορά η πενταμερής εκεί που απέτυχε;
(β) Τι πραγματικά άλλαξε;
(γ) Ποια είναι η συμπεριφορά της Τουρκίας έκτοτε;
(δ) Γιατί να θέλει η Τουρκία λύση βιώσιμη και αλλαγή της γεωστρατιγικής κατάστασης που ήδη πέτυχε το 1974 και θωράκισε όλα αυτά τα ξύλινα χρόνια των κατ’ επίφαση διαπραγματεύσεων.
(ε) Τι περισσότερο από όσα ήδη έδωσε αναμένεται να αποδεχθεί η πλευρά μας, την ίδια στιγμή που η Τουρκία θέλει κι άλλες υποχωρήσεις από την πλευρά μας και απαιτεί λύση δύο κρατών;
Η πείρα και τα γεγονότα καταδεικνύουν ότι παραμένουμε αγκυλωμένοι σε στερεότυπα και ξεπερασμένες πολιτικές παρά το ότι πλείστα όσα δεδομένα έχουν αλλάξει γύρω μας. Δεν τα αξιοποιήσαμε και είναι πραγματικά κρίμα να παραμένουμε αιχμάλωτοι της ΔΔΟ, τουτέστιν των δύο κρατών και της διαίρεσης στο διηνεκές.
Το πρόβλημα της ΔΔΟ δεν είναι μόνο ότι αυτή είναι διχοτομική ή ότι αποτελεί την πάγια θέση της Τουρκίας και το όχημα επανάκτησης και ελέγχου ολόκληρης της Κύπρου. Το μεγάλο πρόβλημα της ΔΔΟ είναι ότι δεν είναι συμβατή ούτε με ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε με την απελευθέρωση, ούτε με την επανένωση, ούτε με την αποφυγή της διχοτόμησης ούτε και με την δημοκρατική κοινωνία. Διότι εγγενώς βασίζεται σε διαχωρισμό στη βάση εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά κριτήρια. Όπου εφαρμόστηκαν παρόμοια κριτήρια , εκεί απέτυχαν. Τα παραδείγματα πολλά: Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Νιγηρία, Λίβανος, Βοσνία Ερζεγοβίνη.
Τι να περιμένουμε στην πενταμερή; Η Τουρκία θα κάνει, όπως άλλωστε το διατυμπανίζει, ένα βήμα παραπάνω και θα απαιτήσει όπως τα «δύο κράτη», αντί να συστήσουν την ΔΔΟ, να προχωρήσουν σε συνεργασία μέσω διεθνούς συνθήκης. Στην ουσία θα διεκδικήσει την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αντί του συνεταιρισμού δύο συνιστώντων κρατών, θα απαιτήσει τη συνομολόγηση διεθνούς συμφωνίας δύο κυριάρχων κρατών. Στη διεθνή έννομη τάξη είναι σ’ αυτό το σημείο που έγκειται η βασική διαφορά μεταξύ ΔΔΟ και συνομοσπονδίας.
Οι Τούρκοι επομένως, κινούνται μεθοδικά στη βάση των όσων έχουμε παραχωρήσει και επιχειρούν να κεφαλαιοποιήσουν τις νέες τους απαιτήσεις. Eμείς, όμως τι αντιτάσσουμε; Μια νεφελώδη εισήγηση περί χαλαρής και αποκεντρωμένης ομοσπονδίας, αδυνατώντας να κατανοήσουμε ότι τα αδιέξοδα στο Κυπριακό δεν οφείλονται, ούτε και εξαντλούνται σε τεχνικά ή πρακτικά ζητήματα. Ακούμε σήμερα ευχολόγια και διθυράμβους για τη …”λύση” που δεν κατανοούμε, δεν είδαμε, δεν ακούσαμε, το περιεχόμενο της οποίας αγνοούμε.
Το εξοργιστικό είναι ότι όλοι όσοι ευθύνονται για τα αδιέξοδα της επι δεκαετίες αποτυχεμένης τους πολιτικής του άνευ ουσίας κατ’επίφασιν διαλόγου του «δώσε-δώσε», χρεώνουν στους υπόλοιπους τη διαιώνιση της κατοχής και νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής, αποτέλεσμα της δικής τους κοντόφθαλμης πολιτικής.
Μας ρωτάνε: “τι προτείνετε” και “τι πρέπει ή μπορούμε άλλο να κάνουμε”: Απαντούμε: σταματήστε την πολιτική των ψευδαισθήσεων. Μην αποδεχτείτε τις νέες Τουρκικές αξιώσεις εκ προοιμίου και τις απαιτήσεις της Τουρκίας. Τα δυο κράτη. Τη διαίρεση. Την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας (η οποία ειρήσθω είναι η μόνη που θα απουσιάζει από την πενταμερή). Διεκδικείστε. Απαιτείστε. Τολμήστε να κακοφανίσετε τους Άγγλους. Να απαιτήσετε Ανθρώπινα Δικαιώματα, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ. Δέστε επιτέλους το παράδειγμα του Καναδά όπου η γαλλόφωνη κοινότητα -μειοψηφία ζει μαζί (και όχι πλάι πλάι), ελεύθερα, χωρίς σύνορα, χωρίς στεγανά σε ένα ελεύθερο Δημοκρατικό Κράτος με την Αγγλόφωνη πλειοψηφία. Προτείνουμε ακόμα να πάρετε τα μαθήματα του πατριωτισμού που έδωσαν οι Ντε Κλέρκ και του Mαντέλα , απορρίπτοντας τις παροτρύνσεις για δημιουργία (και εκεί) Διζωνικού κράτους (λευκών και μαύρων), χτίζοντας ένα κράτος πάνω στην αρχή ένας λαός, ένας άνθρωπος- μία ψήφος, στη Δημοκρατία, στο σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ζωής, ασφάλειας, περιουσίας,
Ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Αλ Σίσι , σε μια επίσκεψη στην Κύπρο πριν κάποια χρόνια, είχε πει κάτι το οποίο, εάν ως ηγεσία του τόπου το κατανοήσουμε, πιθανότατα να προσφέρουμε μεγάλη υπηρεσία: ο Κυπριακός Λαός ο οποίος συναποτελείται από τις 2 κοινότητες και δεν διαχωρίζεται σε αυτές, έχει δικαίωμα να ζήσει ελεύθερος στη δική του ενωμένη πατρίδα και να απολαμβάνει ενωμένος τον φυσικό πλούτο της. Εμείς τι του απαντούμε; Αντί να διεκδικήσουμε μια Κύπρο για το λαό της, είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν, αποδεχόμενοι να ζήσουμε με σύνορα, επειδή το 1989 αυθαίρετα ο Γιώργος Βασιλείου υιοθέτησε τη Διζωνική ομοσπονδία και μέσω αυτής την διαίρεση και διχοτόμηση στο διηνεκές.
19.3.2021, Βουλή των Αντιπροσώπων