Θεωρώ προσβλητικές και απαράδεχτες τις αναφορές και υπονοούμενα συναδέλφων, από ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι στην Κυπριακή Βουλή υπάρχουν κάποιοι «εχθροί της λύσης», οι οποίοι περίπου εμποδίζουν τους συμπατριώτες μας να επιστρέψουν στην κατεχόμενη γη μας. σημειώνω ότι αυτοί οι κάποιοι θα πρέπει επιτέλους να κατονομαστούν. Αυτού του είδους οι αναφορές χαροποιούν μόνο την Τουρκία, η οποία σε διεθνές επίπεδο επιμένει ότι η μόνη πλευρά που δε θέλει λύση στο δικοινοτικό, δήθεν, πρόβλημα της πατρίδας μας είναι η δική μας. Παράλληλα, θεωρώ υπερβολική την κοινή ρητορική και προσπάθεια συναδέλφων του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ να πείσουν δήθεν για τα καλά που θα προκύψουν από τη λύση, ως εάν να τίθεται ζήτημα περί του αντιθέτου. Υπάρχει άραγε κράτος συντεταγμένο, ελεύθερο, λειτουργικό, σοβαρό και υπεύθυνο, του οποίου ο λαός να μην ευημερεί σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας, όπου γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα?
Θα επικεντρωθώ σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο πιθανότατα να αποτελέσει την αρχή του τέλους του κυπριακού ελληνισμού, και αναφέρομαι στην εκ μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς αποδοχή της παραμονής των εποίκων στην πατρίδα μας. Η λύση η οποία διαφαίνεται και την οποία τουλάχιστον επιδιώκουν οι Αμερικανο-Βρετανοί και η Τουρκία, είναι ο έλεγχος της Κύπρου μέσω ενός μορφώματος το οποίο θα δημιουργηθεί και το οποίο μόρφωμα δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει ούτε και να επιβιώσει, δεν θα είναι δηλαδή λειτουργικό και βιώσιμο ως κράτος.
Για να επιτευχθούν οι στόχοι της Τουρκίας, ήδη από την δεκαετία του ΄50 είχε τεθεί ως ζήτημα η εδαφική διαίρεση της Κύπρου και του διαχωρισμού του Λαού σε δύο κοινότητες, την ελληνική και την τουρκική. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ αρχής ότι για την ΕΔΕΚ στην Κύπρο υπάρχει ένας λαός, ο οποίος συναποτελείται και δεν διαχωρίζεται από τις δύο κοινότητες, οι οποίες σε κανένα απολύτως σημείο δεν θα πρέπει να εκληφθούν ως ξεχωριστοί λαοί. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που για την ΕΔΕΚ η λύση του κυπριακού θα πρέπει να είναι το ένα κράτος, είτε αυτό είναι ενιαίο, είτε είναι περιφερειακό είτε ομόσπονδο.
Σημασία έχει το ενιαίο και αδιαίρετο του κράτους, προκειμένου ο λαός να ζήσει χωρίς διαχωρισμούς, σύνορα, ζώνες ή όπως άλλως μπορεί η διαίρεση να παρουσιασθεί. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που για μας είναι απαράδεκτη η αναγνώριση ύπαρξης δύο συνιστώντων ή ιδρυτικών κρατών στην Κύπρο τα οποία θα συστήσουν ή ιδρύσουν τη νέα Κυπριακή Δημοκρατία όπως συνηθίζεται να λέγεται. Και αυτό διότι μετατρέπονται τα κατεχόμενα και αναγνωρίζονται ως αυθύπαρκτη οντότητα, μετατρέπουμε το παράνομο σε νόμιμο, προκειμένου να ενωθούμε μαζί του σε μία νέα ομοσπονδιακή Κύπρο.
Αυτή είναι η ουσία της αποδοχής δυστυχώς του όρου, αλλά και της έννοιας των δύο συνιστώντων κρατών στην Κύπρο. Είναι παντελώς αδιάφορο και δεν έχει σημασία αν τα κράτη αυτά ονομάζονται είτε «κρατίδια», «states», «οντότητες», είτε «πολιτείες» ή με οποιοδήποτε άλλο όνομα. Σημασία έχει ότι μετατρέπεται το ψευδοκράτος σε νόμιμο κράτος με μοναδικό σκοπό να ενωθεί μαζί του το ελεύθερο κράτος στο οποίο ζούμε για να δημιουργήσουμε αυτό το οποίο επιδιώκουν όλοι οι εχθροί της Κύπρου, το διζωνικό κράτος, το οποίο στην ουσία αποτελεί συνομοσπονδία δύο κρατών.
Η εμμονή της πλευράς μας στο να αποδέχεται ότι ο συνομιλητής και η άλλη πλευρά δεν είναι η Τουρκία αλλά ο εκάστοτε διοριζόμενος στην ουσία από την Τουρκία ηγέτης της ούτω καλούμενης τουρκικής κοινότητας νομιμοποιεί την κατοχή και τους εγκάθετούς της και απαλλάσσει την Τουρκία από τις ευθύνες της ως της δύναμης που εισέβαλε σκότωσε, δήλωσε και κατέχει παράνομα την Κύπρο από το 1974.
Αναφέρω τον όρο ούτω καλούμενη τουρκοκυπριακή κοινότητα, διότι δυστυχώς μέσω των εποίκων και της κατοχής, οι Τουρκοκύπριοι είναι και αυτοί θύματα της εισβολής και ό,τι γίνεται στα κατεχόμενα γίνεται μόνον υπό την έγκριση της Τουρκίας, η οποία και στηρίζεται τόσο στον στρατό όσο και στον συντεταγμένο τουρκικό πληθυσμό των εποίκων.
Έχοντας περιγράψει τα πιο πάνω σημειώνουμε ότι υπάρχει ο κίνδυνος να νομιμοποιήσουμε, με το να συνυπογράψουμε, την ίδρυση ενός κράτους στα κατεχόμενα, το οποίο ελεγχόμενο από την Ισλαμοφασιστική κυβέρνηση της Άγκυρας δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά ο νότιος βραχίονας της Τουρκίας πλήρως ελεγχόμενο από τους εποίκους και την Τουρκία. Ενυπάρχει ο κίνδυνος της δημιουργίας ενός ισλαμικού κράτους με το οποίο καλούμαστε να συνενωθούμε, προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα ομοσπονδιακό κατ’ όνομα μόρφωμα, το οποίο δεν θα είναι τίποτε άλλο στην ουσία του παρά συνομοσπονδία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα η Τουρκία εισάγει ιμάμηδες στα κατεχόμενα, τα οποία κατακλύζει με τεμένη. Ο κίνδυνος καθίσταται ακόμα μεγαλύτερος εάν αναλογιστούμε πως φαίνεται να έχουμε αποδεχθεί τη διαίρεση της ιθαγένειας σε κρατική και εσωτερική ιθαγένεια την οποία αποκαλούμε ευσχήμως εσωτερική ιδιότητα του πολίτη. Έχουμε, επίσης, αποδεχθεί ότι η κυριαρχία πηγάζει από τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους και ότι αυτά τα δύο ιδρυτικά κράτη θα είναι υποκείμενα διεθνούς δικαίου με το να υπογράφουν διεθνείς συμφωνίες.
Εξισώνουμε την νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία με τα κατεχόμενα, τα οποία στο διηνεκές θα ελέγχονται από τους έποικους, μέσω της αποδοχής της παραμονής τους είτε ως πολίτες του ψευδοκράτους είτε μόνιμοι κάτοικοι στο διηνεκές. Δεν μπορούσε να υπάρξει χειρότερη υπηρεσία τόσο για την ελληνική αλλά και για την τουρκική κοινότητα από την αποδοχή της παραμονής των εποίκων. Διαχρονικά η Τουρκία μέσω συντεταγμένων τουρκικών πληθυσμών επιβλήθηκε σε αδύναμα γειτονικά κράτη και αναφέρομαι στην Βαλκανική, στη Συρία, στο Ιράκ, στο Κουρδιστάν, στην Αρμενία και οπουδήποτε αλλού διατηρεί τουρκικούς πληθυσμούς υπό τον έλεγχό της.
Αυτό προσπαθεί και φαίνεται ότι πετυχαίνει με την παραμονή των εποίκων στην Κύπρο. Το χειρότερο είναι βεβαίως ότι η Τουρκία, μέσω των εποίκων, δε θα ελέγχει μόνο το Βορρά. Επιδιώκει να ελέγχει, ως επικυρίαρχος όλο το νησί μέσω της αδυναμίας που θα προκύψει στο ομοσπονδιακό κράτος από του να ελέγχει την ροή πληθυσμών στα κατεχόμενα. Θα μπορεί, όποτε το θελήσει, να προκαλέσει την μετεγκατάσταση των εποίκων στο Νότο, εφόσον οι έποικοι θα είναι, πλέον, πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τι θα γίνει, συνάδελφοί, όταν μία καλή ημέρα αποφασίσει η Τουρκία τις 100.000 ή 150.000 ή 200.000 εποίκων να τις μετακινήσει στο νότο? Ποιος θα την εμποδίσει τις 100.000 ή 150.000 ή 200.000 να τις κάμει 500.000; το νέο κράτος το οποίο μπορεί η ίδια να παραλύσει όποτε θέλει? Υφίσταται άμεσος κίνδυνος τουρκοποίησης της Κύπρου μέσω των εποίκων, τους οποίους έχουμε αποδεχθεί να παραμείνουν και να είναι η πλειοψηφία στα κατεχόμενα. Το ζήτημα δεν θα είναι πόσοι νομίμως θα κατοικούν, αλλά το πόσοι θα διακινούνται και το πόσοι θα ελέγχουν στην ουσία το κράτος μας μέσω της παρουσίας τους, είτε είναι μόνιμοι κάτοικοι ή προσωρινοί διαμένοντες.
Με την αποδοχή των εποίκων στην ουσία αναιρούμε και διαλύουμε την Τουρκοκυπριακή κοινότητα, την οποία ήδη καταπιέζει η Τουρκία. Ποιος όμως μας έδωσε αυτό το δικαίωμα; Για ποιο λόγο θα πρέπει να εξαφανισθούν οι Τουρκοκύπριοι και να τους ποδηγετούν στο διηνεκές οι κουβαλητοί της Άγκυρας. Ποιος ρώτησε τους Τουρκοκυπρίους με τους εποίκους στην Κύπρο βάζουμε επίσης χρονικό όριο διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας διότι θα πρέπει επιτέλους συνάδελφοι να αντιληφθούμε ότι η Τουρκία δεν θέλει η Κύπρος να λειτουργήσει ως κράτος αυθύπαρκτο, ως κράτος λειτουργικό και βιώσιμο αλλά το θέλει κράτος ανήμπορο, ανάπηρο το οποίο δεν θα έχει εξουσία και το οποίο κατά συνέπεια θα ελέγχεται από αυτήν.
Το πώς θα ελέγχεται από αυτή είναι ξεκάθαρο: Μέσω μίας ψευδεπίγραφης ένωσης των δύο συνιστώτων κρατών, γιατί η Τουρκία δεν θέλει μόνο τον Βορρά αλλά θέλει ολόκληρη την Κύπρο, τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο, τις ακτές και το εναέριο της χώρο, εν όψει της γεωστρατιγικής.
Προκειμένου να υπάρξει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κράτος απαιτείται η συνδρομή τριών στοιχείων: Λαός, Έδαφος, Εξουσία νόμιμη. Το έδαφος το κατέχει η Τουρκία, μέσω των κατεχομένων, αλλά και τη ζώνη, την οποία έχουμε αποδεχθεί στα πλαίσια της Διζωνικής. Την εξουσία, λυπούμαι να παρατηρήσω ότι αναγνωρίζουμε είτε αμέσως είτε εμμέσως από την αποδοχή του ψευδοκράτους ως οντότητας, ως διαπραγματευτή και συνιστών κράτος .Ας διεκδικήσουμε, τουλάχιστον, ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν δύο λαοί, αλλά ένας. Ο λαός της Κύπρου, ο οποίος συναπαρτίζεται από τις δύο κοινότητες. Γιατί εάν δεχτούμε την ύπαρξη δύο λαών τα κατεχόμενα αναγνωρίζονται κατά Δίκαιο έτσι σε κράτος, καταλήγοντας αναπόδραστα σε συνεταιρισμό δύο ισότιμων κρατών και ο οποίος θα ισχύει μόνον όσο καιρό θα το επιτρέψει η Τουρκία.
Πολλοί συνάδελφοι, του ΑΚΕΛ κυρίως, προκειμένου να στηρίξουν τις θέσεις τους, επικαλούνται το δοτό και διαιρετικό Σύνταγμα του 1960, που ήταν η πηγή των κακών του τόπου, και μας καλούν να επιλέξουμε είτε το διαιρετικό Σύνταγμα του 1960 είτε τη διαιρετική λύση, την οποία αποδέχονται πριν καν αναγνωρίσουν το περιεχόμενο της! Καμμιά από τις δύο συνάδελφοι! Επιλέγουμε Κυπριακή Δημοκρατία, το γεωστρατηγικό μας πλεονέκτημα, επιλέγουμε ένα κράτος! Γι αυτό και θα πρέπει να ξεκαθαρίσει η πλευρά μας την ύπαρξη και αναγνώριση ενός λαού. Αυτήν την τελευταία γραμμή άμυνας δε θα πρέπει να απεμπολήσουμε. Η Κύπρος θα πρέπει να παραμείνει ένα κράτος ενός λαού. Δε μπορούμε να αποδεχθούμε συνιστώντα κράτη, αλλά παράγωγα, περιφέρειες του ίδιου κράτους.
Απορρίπτουμε τη διαίρεση της Κύπρου στη βάση των εθνικών, γλωσσικών ή θρησκευτικών κριτηρίων.
Ένα κράτος, λοιπόν, ένας λαός. Ανθρώπινα δικαιώματα για όλους. Αυτή είναι η πορεία, αυτή είναι η μόνη προοπτική!