Ενώ «Ριζοσπάστης» σημαίνει πολιτικώς αυτόν που υποστηρίζει ή επιχειρεί την ριζική μεταβολή των καθιερωμένων (ριζοσπάστης = πολιτικώς εικονοκλάστης), δηλαδή αυτός που έχει ή προβάλλει καινοτόμες ιδέες πολιτικές – κοινωνικές – πολιτιστικές, ανοίγοντας δρόμο για τους άλλους, Ριζοσπαστικοποίηση είναι η δυναμική ενός κινήματος ή κόμματος ή μιας ιδεολογίας που αμφισβητεί την moderatio του συστήματος στο οποίο αυτή ανήκει. Ανάλογα με τη λέξη που πλαισιώνει τον όρο, η ριζοσπαστικοποίηση αποκτά ιδιαίτερο νόημα. Κατά τον 20ο αιώνα, κύριοι εκφραστές του φαινομένου ήταν η ριζοσπαστικοποίηση των μπολσεβίκων στην Τσαρική Ρωσία, η αντίστοιχη της άκρας δεξιάς (radicalisation d’ultra -droite)κατά την δεκαετία του 1930 στη Γαλλία, η ριζοσπαστικοποίηση των ολοκληρωτικών ιδεολογιών και των άκρων στην Ευρώπη κατά την εποχή του μεσοπολέμου. Κοινό χαρακτηριστικό των εξτρεμισμών και της διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης είναι η επιδίωξη της βίαιης προσαρμογής της κοινωνίας και του κόσμου στο μοντέλο που αυτοί οραματίζονται.
Βασικό φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης στον 21ο αιώνα είναι η ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση. Προκειμένου να κατανοηθεί το φαινόμενο, δεν θα πρέπει να συγχέεται το Ισλάμ ως Θρησκεία και ο Ισλαμισμός ως πολιτική ιδεολογία που χρησιμοποιεί το Ισλάμ ως μέσο υποκίνησης και ως ιδεολογικό μανδύα.
H ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση στοχεύει στην Ούμμα ( Oumma) , στην εγκαθίδρυση δηλαδή της Ισλαμικής Κοινότητας, της υπέρτατης πολιτικο-θρησκευτικής , πολιτιστικής και νομικής κοινότητας των «πιστών», τουτέστιν του ισλαμικού τρόπου ζωής. Η Ούμμα είναι οικουμενική και αέναη , δηλαδή χωρίς τοπικά ή χρονικά όρια. Το Ισλάμ είναι θρησκεία και κοινωνία (Islam Din wa Dounya) και υπάρχει εκεί όπου υπάρχουν «οι πιστοί» , όπου και αν αυτοί βρίσκονται. Αποτελεί ιδιαίτερη πολιτική και θρησκευτική κοινωνία, ακόμη και εκεί που «οι πιστοί» δεν αποτελούν παρά μικρή μειονότητα μεταξύ «απίστων» .
Στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν μουσουλμανικές κοινότητες «πιστών» μεταξύ των «απίστων», η ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση στοχεύει στην δυναμική αποσάθρωση της Ευρωπαϊκής κοινωνίας (στην οποία κατοικούν «οι πιστοί» ) και στη βίαιη προσαρμογή της στην ισλαμική κοινωνία, στην Ούμμα, με όλα τα μέσα. Δύο είναι οι παράγοντες και τα μέσα που συνεπικουρούν την δράση των ισλαμιστών ριζοσπαστών σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο. Από την μια είναι η πολιτική του κατευνασμού του φαινομένου την οποία ακολούθησαν- και εξακολουθούν – οι πολιτικές ηγεσίες σε πολλές ευρωπαικές χώρες, ακολουθώντας την «πολιτικώς ορθή» σιωπή ( από φόβο μήπως και θεωρηθούν «ρατσιστικές»), ενώ από την άλλη η στρατηγική του εκφοβισμού που προκαλούν τα βίαια και τυφλά τρομοκρατικά κτυπήματα που γίνονται στο Ευρωπαϊκό έδαφος.
Η αντίσταση στο εγχείρημα της ισλαμικής ριζοσπαστικοποίησης , δεν αποτελεί επομένως «ισλαμοφοβία», ούτε και στρέφεται κατά της ισλαμικής θρησκείας όπως αφελώς και υπερ-απλουστευμένως πιστεύουν οι αυτό-αποκαλούμενοι «προοδευτικοί», οι οποίοι επιμένουν να διακρίνουν ανύπαρκτο … αριστερό περιεχόμενο στον ισλαμικό φονταμενταλισμό(!), αλλά αποτελεί την άμυνα της δημοκρατικής , ανεχτικής και πλουραλιστικής ευρωπαϊκής κοινωνίας και πολιτισμού στην καταπίεση, στον φανατισμό και την μισαλλοδοξία.